Na een prima vlucht van 4,5 uur stapte ik in een geheel andere cultuur, Israël. Ik werd hartelijk ontvangen door Uzi, de vader van Abigail (oprichtster van educa foundation)De moeder van Abigail ,Tamar, is Nederlandse en woont al vele jaren in Israël. Samen met haar man Uzi, heeft zij een Dutch farm. Een olijven farm met daarbij een aantal kleine lemen huisjes die zij verhuurd. In één van deze huisjes verblijf ik en het is er echt prachtig! Een heerlijke temperatuur en grote gastvrijheid. Een echt vakantiegevoel.
Op onze eerste dag kregen wij een tour door de omgeving. De farm ligt een uurtje rijden onder Tel Aviv, nabij Netivot. We bezochten de Israëlische Action, Max. En stopten even bij het politiebureau waar langs de zijmuur de restanten van spijkerbommen opgeslagen liggen, confronterend. We zijn even kort een basisschool binnen gelopen, erg leuk! En natuurlijk even boodschappen gedaan en een broodje shoarma gegeten.
Vanuit het nieuws weten we natuurlijk dat het al tijden onrustig is in Israël. Tamar vertelde dat de bevolking het erg belangrijk vindt dat de kinderen toch een onbezorgde jeugd kunnen genieten. Ze doen er alles aan om hun kinderen te beschermen en de kindertijd zo gewoon en ontspannen mogelijk te laten zijn. Zo is men bezig om alle speelplaatsen buiten te overkappen met een betonnen dak. Wel lekker buiten spelen en tegelijk veilig zijn. Onderweg zie je dat bij alle appartementen een schuilkelder aangebouwd is en zelfs veel bushokjes hebben een schuilkelder ernaast staan.
We bezochten ook even kort de Gazastrook. Continue in de gaten gehouden door soldaten, dmv diverse luchtballonnen zien zij direct wat er gaande is en kunnen zo ingrijpen. We spraken kort met éen van de vrouwen. Er is hier dienstplicht voor iedereen, de jongens dienen 3 jaar, de vrouwen 2 jaar.
Op de plek waar ik verblijf, de Dutch farm, zijn de gehele dag de vliegtuigjes hoorbaar die de grens bewaken. Naast een geheel andere cultuur dus ook een andere gewaarwording dan ons veilige landje. Toch is de bevolking sterk en opgewekt. Van onrust merk ik bij hen niets.
Maar er moest ook gewerkt worden…. En zo zat ik gister overdag mijn eerste avond voor te bereiden en reden we rond 16.30 weg richting Hod Hasharon, vlakbij Tel Aviv.
Na de gebruikelijke problemen met het aansluiten van de Beamer was alles klaar. Handouts geprint en deelnemers druppelden binnen. De drukke gesprekken onderling in het Hebreeuws kon ik natuurlijk niet volgen, alsook de introductie die Abigail gaf. Daarna nam ik het woord over in het Engels en begrepen we elkaar.
Ik introduceerde Maria Montessori, haar leven en het ontstaan van haar visie. Wat is nu zo kenmerkend aan haar visie en waarom. Wat zijn de gevoelige periodes, wat is de rol van de volwassenen en de houding van de begeleidster op de groep. Wat verstaan we onder de voorbereide omgeving. Halverwege een pauze met een Israëlisch hapje en een drankje. De quotes die ik hen reikte en waaruit zij hun favoriet mochten kiezen waren wat taai, hoog niveau Engels maar werden in het Hebreeuws vertaald door Tamar en toen wisten vele wel welke quote hen het meeste aansprak. Er werd ademloos geluisterd….. En natuurlijk vragen gesteld.
Na al de informatie ging men tevreden naar huis. Ik ben erg benieuwd naar de reacties achteraf! Vanavond volgt een tweede avond en zie ik de deelnemers opnieuw.
Woensdag zal ik een bezoek brengen aan een kinderdagverblijf in Jeruzalem, donderdag zie ik een kinderdagverblijf in Tel Aviv.
Wordt vervolgd…..
